Dziecko wykorzystane – charakter narcystyczny
Charakter narcystyczny powstaje gdy środowisko wymaga od jednostki, aby stała się w jakiś sposób inna, niż jest w rzeczywistości. Zasadniczo przekaz od opiekunów do wyłaniającej się osoby brzmi: „Nie bądź tym, kim jesteś, bądź tym, kim ja chcę, abyś był. To kim jesteś, rozczarowuje mnie, zagraża mi, złości mnie i nadmiernie mnie pobudza. Bądź tym, kim chcę, abyś był, a będę cię kochał”. A więc charakter narcystyczny jest po prostu rezultatem twojego bycia raczej tym, kim chciano, abyś był, a nie tym kim naprawdę jesteś.
Dla rzeczywistego stawania się sobą zabrakło wspierającego odzwierciedlania. Narcystyczny uraz wiąże się z rodzicielską niezdolnością akceptowania, zrozumienia i kochania dziecka ze wszystkimi jego rzeczywistymi konfliktami, całą wrażliwością i wielkością. Będziesz odrzucał i ukrywał w sobie to co zostało odrzucone. Będziesz złościł się na te osoby, które manifestują odrzucone przez ciebie cechy albo ich unikał. Jeden obraz narcystyczny tworzy się gdy dziecko nie żyje zgodnie z wygórowanymi oczekiwaniami, matka może odmówić mu swojej miłości lub reagować wybuchami złości. Dziecko żyje zatem zgodnie z wyidealizowanymi oczekiwaniami i służy narcystycznym potrzebom matki w ten sposób zaprzecza i traci siebie. Inwestuje w idealne, fałszywe self, starając się poprzez nie odzyskać to co straciło – miłość, poszanowanie, oddźwięk i odzwierciedlanie, potrzebne mu do odkrycia, zaakceptowania, rozwinięcia i pokochania swojego prawdziwego self. Inny etiologiczny obraz wiąże się z obecnością rodzica, który przeżywa zagrożenie i zazdrość z powodu wyłaniającej się wspaniałości małego dziecka. Taki rodzic zazwyczaj sam w początkach życia gnębiony i upokorzony nie chce dać swojemu dziecku tego, co dla niego było niedostępne. Szczególnie wtedy, gdy będzie widzieć, że drugi rodzic idealizuje dziecko, sam będzie starał się upokorzyć kształtującą się dopiero osobowość.
Charakter narcystyczny - ZACHOWANIE, UCZUCIA, POZNANIE
Charakter narcystyczny może być zrozumiany poprzez polaryzację, jaką prezentuje on w kwestiach wielkościowości i bezwartościowości. Osoby o tej strukturze mają przykre przeświadczenie, że nigdy nie byli tym kim należy, lub że nigdy nie czuli się usatysfakcjonowani, odczuwają nieustanną potrzebę zapracowywania na chwilowe uznanie oraz głęboką zawiść wobec tych, którzy odnoszą sukcesy. Często oszukują innych swoimi zewnętrznymi przejawami siły, kompetencji i szczęścia. Zdają sobie sprawę, że self, które prezentują światu jest fałszywe, że nie znajdują w nim żadnej przyjemności ani wsparcia i że nie znają budującego doświadczenia siebie samego jako prawdziwej ludzkiej istoty. Charakter narcystyczny przejawia takie cechy jak wielkościowość, duma, roszczeniowość, manipulacja i uprzedmiotowienie innych, koncentracja na sobie i silne poleganie na osiągnięciach podtrzymujących kruche poczucie własnej wartości. Osoba narcystyczna jest jednocześnie zależna od zewnętrznego potwierdzenia jej zalet i osiągnięć. Osoby, które nie doceniają albo nie wspierają tych wartości, zwykle są przez nie nadmierne deprecjonowane albo przeceniane. Biegunowość w podejściu do zagadnienia własnej wartości znajduje swoje odzwierciedlenie w sposobie oceny innych ludzi. Niektórzy są postrzegani przez osoby narcystyczne jako nadzwyczaj wartościowi, są skrajnie idealizowani, podczas gdy inni widziani są jako całkowicie pozbawieni wartości i godni pogardy.
„Narcyzm i jego wyidealizowane związki z innymi”
Mit trafnie opisuje sytuację psychologiczną takiej osoby. Narcyz nie jest zakochany w sobie, tylko w swoim wyidealizowanym wizerunku i w wyidealizowanym wizerunku osoby jeśli już uda mu się zakochać. Czasami się zakochuje, ale nie w drugiej osobie, tylko w jej idealizowanym wizerunku. Relacje narcyza z innymi ludźmi są podobne do jego relacji z samym sobą: tak naprawdę nie poznaje drugiego człowieka - i właściwie nie chce poznać - w zamian podtrzymuje i idealizuje jego/jej wizerunek. Związek jest mu potrzebny do wzmocnienia niepewnego poczucia własnej wartości. Na zasadzie: jeśli blask wizerunku drugiej osoby korzystnie oświetli mój własny, to warto w taki związek inwestować. Narcyz wymaga od partnera tego samego, czego wymaga od siebie - wizerunek musi być idealny. Gdy druga osoba okaże jakieś słabości, nie sprosta wymaganiom, np. rozchoruje się, załamie się jej kariera, straci popularność, a nie daj Boże urodę - narcyz powie: ''Nie na to się umawialiśmy''.
Osoba narcystyczna chętnie wybiera singlowanie i przelotne relacje. Dzięki temu nie musi się kontaktować z innym człowiekiem w sytuacjach, gdy objawia jakaś jej słabość. Spędza czas z partnerem tylko wtedy, kiedy jest w dobrej formie i może się atrakcyjnie prezentować.
Poważne zaangażowanie emocjonalne narcyz intuicyjnie odrzuca jako zbyt ryzykowne. Nieświadomie z góry zakłada niepowodzenie związku. Głos z dzieciństwa mówi: ''Skoro nawet rodzice nie potrafili mnie docenić i uznać - sprawić, bym poczuł się wybrany i ważny - to każda inna osoba w moim dorosłym życiu też dostrzeże, jak mało jestem wart, i prędzej czy później mnie opuści''. Co oczywiście jest samosprawdzającą się przepowiednią.
„Narcyz z narcyzem”
Jeśli narcyz spotka drugiego narcyza, to mogą się ze sobą porozumieć, bo partner/partnerka też będzie intensywnie promować swój wizerunek. To pary, które tańczą narcystyczne tango. Oboje są bardzo niepewni swojej wartości w związku, więc nieustannie muszą sprawdzać, czy druga strona nadal jest zainteresowana. Bawią się w ''ja uciekam - ty mnie goń''. Robią wiele, by budzić niepokój i zazdrość: znikają, flirtują na boku, wyłączają telefon, nie odzywają się, kilka razy dziennie strzelają jakiegoś niezrozumiałego focha - i patrzą, co ta druga osoba z tym zrobi. Jeśli cierpi, niepokoi się i goni króliczka, to znaczy, że jest dobrze. Gdy zmęczony i wkurzony partner w końcu przestaje gonić króliczka - tango rusza w stronę przeciwną, jak to w tangu. Taki taniec może trwać długo - bo na ogół wolimy znane piekło od nieznanego nieba. Związek przybierze postać trwałego ale nie udanego związku, raczej udawany. Oboje pozostają w ciągłym oddaleniu. Każde patrzy w swoje lusterko, aby ocenić, czy są korzystnie oświetlani przez blask partnera.
Style charakteru – przeczytaj więcej…
Poznaj swój styl charakteru - Geneza powstania struktury charakteru
Dziecko znienawidzone – Charakter schizoidalny
Dziecko wykorzystane – Charakter narcystyczny
Dziecko zawłaszczone – Charakter symbiotyczny
Dziecko pokonane - Charakter masochistyczny
Dziecko porzucone – Charakter oralny
Dziecko uwiedzione – Charakter histeryczny
Dziecko zdyscyplinowane – Charakter obsesyjno-kompulsywny