Dziecko zawłaszczone – charakter symbiotyczny

Esencją symbiotycznej etiologii jest proces w którym naturalne próby separacji dziecka od matki zostają zablokowane lub są karane z powodu lęku rodziców.  Dzieje się to wtedy kiedy u dziecka wyłaniają się potrzeby indywiduacji i dziecko staje się bardziej niezależne w swoich aktywnościach oraz bardziej skłonne do podejmowania ryzyka wychodząc poza orbitę rodzicielskich wpływów. Wówczas zamiast spotkać się ze wsparciem, radością i swobodnym przyzwoleniem ze strony opiekunów spotyka się z lękliwą, nadmiernie opiekuńczą matką lub jego aktywności zostaną powstrzymywane lub karane. Dla dziecka jest to sygnał, że takie próby inicjacji są niebezpieczne. W ten sposób dokonuje introjekcji takiej perspektywy spojrzenia. W rezultacie dziecięce podejście do tego typu samoekspresji nie będzie wynikiem bezpośrednich doświadczeń próby i ewentualnego błędu, a raczej stanie się zaadaptowanym krępującym i lękowym standardem istnienia.

Dzieci w okresie około (15-24 miesiąc) odkrywają wspaniały świat słowa „nie”. W ten sposób zaczynają dowodzić swojej autonomicznej tożsamości przez demonstrowanie opozycyjnego zdania. To jak będzie się czuło, prezentując tę postać autonomii i domagają się takiej formy uwagi, zależeć będzie od tego jak otoczenie zareaguje na rożne formy ekspresji jego tożsamości i poszukiwania nowego rodzaju intymności.

W okresie kształtowania się osobowości symbiotycznej wewnętrzne wymagania procesu indywiduacji nie spotykają się tutaj z należytym odzwierciedleniem, uznaniem i nagrodą ze strony otoczenia. Umiejętności, ambicje i zachowania powodujące, że osoba różni się od swojego opiekuna nie spotykają się ze wsparciem , ale są ignorowane albo aktywnie karane. Symptomatyczna jest tu sytuacja, w której opiekun pomaga jednostce unikać frustracji, mogących doprowadzić ją do rozwoju inicjatywności w rdzeniu sobie z wymaganiami życia. Dochodzi zatem do nadmiernie zaspokajającej wszelkie potrzeby zależności z niedowartościowaniem własnej inicjatywy. Potrzeba autonomii zostaje zduszona, a razem z nią naturalna agresja niezbędna do osiągnięcia separacji.

Charakter symbiotyczny - ZACHOWANIE, UCZUCIA, POZNANIE

Typowa osoba symbiotyczna ma ograniczoną świadomość własnych upodobań i tego czego nie lubi, ponieważ nie pozwolono jej na ich spontaniczne rozwinięcie i nie udzielono jej adekwatnego wsparcia. Doświadczenia agresji, asertywności, a szczególnie przeciwstawiania się postrzega jako niebezpieczne.

Osoba symbiotyczna przeżywa swoje doświadczenie tylko w relacji z innymi i ma poważne problemy z podejmowaniem samodzielnych działań, jeśli inny nie jest w nich w jakiś sposób obecny. Potrzeba kontaktu z drugą osobą jest więc niezbędna do inicjowania aktywności . Kształtuje ona w sobie wzór zainteresowań i upodobań innych osób odnajdując swoje jedyne realne poczucie self zatracając się w innych. Brak granic self – inny sprawia, że osoba symbiotyczna jest nadzwyczaj wrażliwa na stany emocjonalne innych osób. Bardzo łatwo może zostać zaabsorbowana czy zdominowana przez uczucia innych ludzi - z łatwością mogą one zburzyć jej równowagę. Dobrze funkcjonujące symbiotyczne osoby mogą szczególnie dobrze harmonizować z potrzebami i uczuciami innych ludzi i mieć głębokie empatyczne zdolności. Umiejętność wczuwania się w czyjeś położenie może służyć im tak długo, jak relacja z tą osobą  jest względnie wolna od konfliktów i nie wywołuje poczucia zagrożenia. Osoba o tym charakterze ma skłonność do daleko posuniętych działań pojednawczych i przystosowywania się do innych ludzi, szczególnie wtedy, gdy pozwala to na zmniejszenie ich negatywnych reakcji. Jednostka nie tylko przyswaja sobie negatywny stan innych osób, ale także przyjmuje za nie odpowiedzialność, często staje się nośnikiem odpowiedzialności za „rodzinny ból.” Jakby jej ból zrodził się w niej nie na drodze bezpośredniego doświadczenia, ale przez jakiś rodzaj przejęcia czy bezkrytycznego dziedziczenia.

Emocjonalnie charakter symbiotyczny ma kłopot w relacjach z agresją , której przejawy były w przeszłości w procesie separacji karane. W ten sposób przejawy agresji nie miały okazji rozwinąć się w dobrze regulowaną asertywność. Agresja nie była dopuszczona do głosu, stworzona została fantazja, jakoby zawsze była ona krzywdząca i niebezpieczna.

W warunkach zdrowego rozwoju dziecięce agresywne reakcje spotykają się zarówno z optymalną przychylnością, jak i optymalną frustracją. Pozwala się mu odkryć, że agresja jest dozwolona, ale  w ramach określonych granic. W rezultacie tego stałego procesu dziecko uczy się odpowiednio regulować agresję i w ten sposób staje się zdolne do jej częstszego wyrażania w jakimś umiarkowany zakresie i do trafnej oceny swoich agresywnych reakcji. Jeśli proces ten nie nastąpi będziemy mieli do czynienia ze skrajnymi, przeciwstawnymi reakcjami na kwestię ekspresji i oceny agresywności. Gdy naturalna agresja nie jest dopuszczana, nie może też nastąpić normalna indywiduacja i nie może się ukształtować samodzielna tożsamość i poczucie self. Symbiotyczna osoba nie potrafi ujawnić agresji i tym samym nie umie się odseparować.

Wielu osobom z tym problemem charakterologicznym dyskretnie i wielokrotnie wmawiano, że rzeczywiście są odpowiedzialne za dobry stan swoich rodziców i że separacja począwszy od wyznawania różnych przekonań, a skończywszy na autoekspresji są bolesnym doświadczeniem dla rodziców . Słowa „Jak mogłeś mi to zrobić – swojemu rodzicowi” umacnia to, co zdaje się naturalną dziecięcą tendencją do błądzenia w kierunku wyznaczonym przez przekonanie o „wszechmocnej odpowiedzialności”. Ten rodzaj warunkowania następował w okresie rozwojowym, w którym nadzwyczaj ważne dla dziecka było utrzymanie zdecydowanie pozytywnych więzi z rodzicem i podczas którego było ono skłonne poświęcić temu celowi prawie wszystko. Nic dziwnego, że dziecko będzie akceptować i identyfikować się z rodzicielską konstrukcja rzeczywistości i następnie postrzegać siebie jako złe w takim stopniu, w jakim nie żyje zgodnie z tą miarą. Osoba z tą strukturą charakteru posiada „patogeniczne przekonania” następującej treści:

„Jestem niczym bez ciebie. Zawdzięczam ci siebie samego. Nie potrzebuję niczego, w czym ty nie mógłbyś mieć swojego udziału. Zasłużyłem na karę za mój sukces. Nie mogę być szczęśliwy dopóki ty nie jesteś. Jestem odpowiedzialny za twoje nieszczęście.”itd. Przekonania te są  w różnych powodów nieświadome.

Ostatecznie symbiotyczna jednostka potrzebuje pozwolenia na doświadczenie przyjemności w życiu, zdolności do przeżywana radości i poczucia dumy z powodu swojej autoekspresji  i jej rezultatów. Podsumowując, charakter symbiotyczny musi się nauczyć, że zarówno bycie sobą, jak i bycie innym jest w porządku. W porządku jest też być z siebie dumnym oraz czuć się  usatysfakcjonowanym, nawet jeśli inni nigdy nie będą się czuli usatysfakcjonowani, co nie jest kwestią jego odpowiedzialności.

 

Style charakteru – przeczytaj więcej…

Poznaj swój styl charakteru - Geneza powstania struktury charakteru

Dziecko znienawidzone – Charakter schizoidalny

Dziecko wykorzystane – Charakter narcystyczny

Dziecko zawłaszczone – Charakter symbiotyczny

Dziecko pokonane - Charakter masochistyczny

Dziecko porzucone – Charakter oralny

Dziecko uwiedzione – Charakter histeryczny

Dziecko zdyscyplinowane – Charakter obsesyjno-kompulsywny